قهرمان گمنام به زنان خودسرپرست افغان کمک می‌کند
۱۴۰۳ مهر ۶, جمعه
شکیلا، مسئول اردوگاه یک سازمان بین المللی، در پنج سال گذشته با ارائه سرپناه های اضطراری و دائمی به خانواده‌های نیازمند آواره، مخصوصا به زنان و کودکان کمک کرده تا در مکان‌هایی امن به زندگی شان ادامه دهند.
صفحه اینستاگرام دویجه وله دری را دنبال کنید
وی به این باور است که "افسران اردوگاه های اضطراری، قهرمانان گمنامی هستند که به بحران های بشری رسیدگی می کنند". او می گوید: «ما زمانی وارد عمل می‌شویم که افراد و خانواده‌های بی‌خانمان به کمک های فوری نیازمند هستند.»
مرتبط: ملل متحد: ۶۰۰ هزار زن حامله در افغانستان از کمک ها محروم اند
وی و دیگر همکارانش به طور خستگی ناپذیری برای محافظت از افراد آسیب پذیر، از جمله آوارگان داخلی و عودت کنندگان تلاش می کنند و امنیت، کرامت و رفاه آنها را تضمین می کنند.
راهی پر فراز و نیشیب برای رسیدن به هدف!
شکیلا با مسیری پر پیچ و خم به نقش امروزی خود رسید. او که در رشته علوم کامپیوتر در یک کشور همسایه تحصیل کرده، پس از بازگشت به افغانستان در سال ۲۰۱۲، شش سال به تدریس ریاضی در مکاتب دخترانه پرداخت.
مرتبط: محدودیت های طالبان سبب «محرومیت ۱.۴ میلیون دختر از مکتب» شده است
شکیلا در سال ۲۰۱۹ به عنوان مسئول اردوگاه فعالیت خود را آغاز کرد و به کمک خانواده‌های نیازمند پرداخت. وی حالا نیاز خانواده‌های بازگشته به قندهار و زابل را ارزیابی کرده و مکان‌های مناسب برای ساخت سرپناه‌های امن و مقاوم را شناسایی می کند. او با هماهنگی ساخت این پناهگاه ها، تلاش می کند که امنیت و مقاومت آنها را در برابر شرایط اقلیمی منطقه نیز تضمین کند.
تلاش برای غلبه بر چالش های اجتماعی، فرهنگی و جنسیتی!
تعهد شکیلا به کارش تزلزل‌ناپذیر است، اما راهی که می رود بدون چالش نیست. موانع فرهنگی و جنسیتی دستیابی زنان و دختران به کمک‌های ضروری را دشوار می‌کند. شکیلا می‌گوید: «آنچه بیشتر از همه مرا آزار می‌دهد، ذهنیت محافظه‌کارانه مردان در مناطق مختلف جنوب افغانستان است.»
مرتبط: بخش زنان ملل متحد از افزایش مشکلات روانی زنان افغان خبر داد
این مسئول اردوگاه آوارگان می افزاید: «اغلب خانواده‌هایی را می‌بینم که به شدت به کمک نیاز دارند، اما کمک‌هایی را که بطور مستقیم به نفع زنان باشد، مردان رد می‌کنند.» به گفته وی در این مناطق مردان نام دختران یا همسرانشان را فاش نمی‌کنند، زیرا معتقدند که "دانستن نام زن خانواده توسط یک بیگانه ننگ است".
از زمان به قدرت رسیدن مجدد طالبان در افغانستان در آگوست ۲۰۲۱، کار شکیلا حتی دشوارتر شده است. یکی از بزرگترین موانع او، اجبار برای موجودیت یک محرم (سرپرست مرد) در زمان بازدیدهای ساحوی است.
او همچنان از افزایش دخالت رهبران مذهبی محل و حاکمان فعلی افغانستان سخن گفته و می افزاید که آنها همواره اصرار دارند تا در زمان تطبیق پروژه ها حضور داشته باشند. شکیلا به این باور است که این دخالت‌ها فرایند شناسایی خانواده‌های نیازمند و واجد شرایط را پیچیده‌تر می‌کند.
با وجود این موانع، شکیلا امیدوار است و زنان را به خوشبینی و تلاش برای توانمندی تشویق می کند. او با اشاره به تجربه شخصی‌اش می‌گوید: «با اینکه آرزو داشتم در کشور خودم مدرک دانشگاهی داشته باشم، حاکمان فعلی در دومین سمستر دانشگاه، من را از ادامه تحصیل منع کردند.» اما او می گوید که "ناامید نشده و مدرک دیگری را به صورت آنلاین" دریافت کرده است. به گفته وی این مدرک جدید به او توانایی بیشتر برای تداوم کار را می دهد.
برای مطالب ویدیویی به صفحه یوتیوب دویچه وله دری بپیوندید
از زمانی که طالبان دوباره بر افغانستان حاکم شده اند، زنان را به شدت منزوی ساخته و حق تحصیل و کار را از آنان گرفته اند. شنیده شدن صدای زنان در بیرون از خانه نیز حرام خوانده شده است. اما شکیلا در چنین شرایطی هنوز هم تسلیم نشده و به حمایت از زنان خودسرپرست و بیوه در افغانستان ادامه می دهد.
نوت: بنابر دلایل امنیتی در این گزارش از نام مستعار استفاده شده است.