دختران و زنان افغان در آرزوی بایسکل رانی

زهرا حسینی 22 سال دارد و در بامیان زندگی می کند. او می گوید وقتی بایسکل سوار می شود حس خوبی دارد. از 13 سالگی پا به رکاب بایسکل گذاشته و آرزو داشت وقتی 16 ساله می شود در مسابقات بایسکل رانی شرکت کند؛ اما هنوز آرزویش برآورده نشده است.

زهرا یکی از هزاران دختری است که آرزو دارند بایسکل ران حرفه یی باشند. او می گوید هنوز هم خانواده ها با بایسکل سواری دختران به شدت مشکل دارند: «نوجوان که بودم در شهر اهواز ایران در یک مسابقه بایسکل سواری شرکت کردم. می خواستم بایسکل سواری را به عنوان یک ورزش مسابقه یی با جدیت دنبال کنم. وقتی به افغانستان آمدم در ولایت هرات زندگی می کردیم. به دلیل دید سنتی جامعه دیگر نتوانستم بایسکل سواری کنم».

زهرا اکنون می خواهد به زنان بامیان آموزش بایسکل رانی بدهد تا این زنان در مسابقات داخلی و بین المللی رکاب بزنند و مانند سایر رشته های ورزشی دست آورد های خوبی داشته باشند. او به دویچه وله گفت: «من خواستم در ولایت بامیان که نسبتا امن است و زنان هم خواهان یک نوآوری در ورزش زنان هستند، بایسکل رانی را به شکل حرفه یی به آنان آموزش بدهم. با 10 تن دیگر از خانم های علاقمند یک تیم تشکیل دادیم، اما متاسفانه سه نفر کابل رفتند و تیم مان به هفت نفر کاهش یافت».

او می گوید امکانات لازم برای آموزش بایسکل رانی در اختیار ندارد. نه جای مناسب و نه هم بایسکل سالم و مناسبت برای آنان فراهم است. زهرا حالا با یک عراده بایسکل هفت دختر دیگر را آموزش نظری و عملی می دهد.

آنها در یک حویلی کوچک بایسکل رانی را از زهرا فرا می گیرند. آنان نگران هستند که اگر در بیرون از حویلی بایسکل رانی کنند، شاید با آنان برخورد شود: «ما فقط یک عراده بایسکل داریم. من اصول بایسکل رانی را به شکل یک جزوه در آورده ام و در اختیار دختران گذاشته ام. ما جای مناسبی نداریم و به خاطر همین در خانه تمرین می کنیم، چرا که اگر بیرون تمرین کنیم علاوه بر مشکلات اجتماعی ممکن است در صورتی که یکی از شاگردان بیفتد مردم ما را مسخره کنند».

زهرا می گوید وقتی که در بازار بامیان بایسکل رانی می کرد، مردم تعجب کرده بودند و به همدیگر می گفتند "حالا دختر هم بایسکل سواری می کند".

هرچند بامیان ولایتی است نسبتا آرام و مردم اش زیاد با فعالیت های زنان مخالف نیستند، اما هنوز هم رسم و رواج های سنتی در آن حاکم است و این امر ساحه فعالیت های زنان به ویژه ورزش را محدود می کند.

زهرا در این باره می گوید: «مشکلات زیاد هستند. خوب به یادم است که وقتی یک روز با بایسکل به شهر رفته بودم یک مردم گفت: "ببینید، دختر بایسکل سوار هم پیدا شد در بامیان". برایم جالب بود. اما من فکر می کنم محیط بامیان این ظرفیت را دارد که زنان بایسکل سوار بیشتر شوند».

معمولا خانواده ها در افغانستان با بایسکل سواری دختران جوان بیشتر مخالفت می کنند. باور عام بر این است که بایسکل سواری به "بکارت" دختران آسیب می رساند، مسئله ای که برای خانواده های افغان تا قبل از ازدواج دخترشان بسیار مهم است.

اما داکتران علاوه بر این که این دیدگاه تایید نشده را رد می کنند، می گویند که بایسکل سواری به عنوان یک ورزش برای صحت دختران و زنان مفید است و می تواند در سلامت خانواده تاثیر شایانی داشته باشد.

دخترانی که نزد زهرا آموزش بایسکل رانی را فرا می گیرند به دلایلی که نزد خود دارند نمی خواهند مصاحبه کنند. شاید هم نگران باشند که خانواده های شان اجازه بایسکل رانی را آنان بگیرند.

زهرا حسینی از اداره ورزش و حکومت محلی می خواهد به این رشته ورزشی اهمیت بدهند و امکانات مورد نیاز را برای تشکیل آموزشگاه ها و تیم های بایسکل رانی زنان فراهم نمایند: «متاسفانه در بامیان اصلا امکانات ورزشی فراهم نیست».

مسولان اداره ورزش بامیان با آنکه می گویند از ورزش و رو آوردن هر چه بیشتر مردم، مخصوصا زنان به ورزش حمایت می کنند، اما امکانات کافی در اختیار ندارند.

استفاده از بایسکل برای رفت و آمد و حتی حمل و نقل در افغانستان نزد مردان معمول است، اما اگر زنی بایسکل براند همه چشم ها دنبالش می کنند و امکان این که مورد آزار و اذیت قرار بگیرد بسیار زیاد است.

بایسکل رانی از جمله رشته های پر طرف دار ورزش در جهان به شمار می رود، اما در افغانستان هنوز هم این رشته آن چنان که باید جا باز نکرده است.